Οι Ελπίδες του Μέλλοντός μας.
Η νέα γενιά των αναβατών μας στους αγώνες μοτοσυκλέτας.
Υπάρχουν όμως μερικές σταθερές στον περίεργο αυτόν κόσμο των αγώνων που μου θυμίζουν την αρμονία του ή έστω την αναζήτηση της αρμονίας του. Κάποιες εκρηκτικές ανθρώπινες υπάρξεις, κάποιες ψυχές σκυμμένες πάνω σ’ αυτό που μπορεί να γίνει καλύτερο! Ιχνηλάτες του ονείρου δίνουν (χωρίς απαραιτήτως να το επιδιώκουν) νόημα στη ζωή τους, επειδή τους νοιάζει η ζωή στις πίστες.
Χαμένος στο γεμάτο αισιοδοξία και δίψα για ζωή βλέμμα του μικρού Ανδρέα Μπάσδελη αναρωτιέμαι πόσοι και ποιοι από τους «ιπτάμενους» του παρελθόντος ασχολούνται σοβαρά και εμπεριστατωμένα με την μετάδοση του know how και της «φλόγας» (μια που μιλάμε για την απονομή στην αίθουσα της Ολυμπιακής Επιτροπής) στη νεότερη γενιά των εν δυνάμει αναβατών. Τους μετρώ νοερά στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Ως γέρων, ρομαντικός και «απόβλητος» του χώρου έχω την δυνατότητα να εκφράζω τις απόψεις μου αφιλτράριστες, δίχως να υπολογίζω τις ενδεχόμενες «ισορροπίες» του Τύπου. Νιώθω ανάταση ψυχής όταν, παρ’ όλο το σημερινό ζοφερό περιβάλλον του μοτοαθλητισμού, κρυφοκοιτάζω αυτές τις νεαρές εκρηκτικές ανθρώπινες υπάρξεις να καταθέτουν ψυχή και να πράττουν τα μέγιστα γι’ αυτό που αγαπούν, διαθέτοντας τη νεανική τους ανυπομονησία και την τρέλα στο να ψάχνουν την επόμενη, άγνωστη ακόμα, στιγμή του ωραίου. Χώνονται στη μοτοσυκλέτα τους και παλεύουν να σπάσουν τα σύνορα του κόσμου, να προχωρήσουν μια ζωγραφιά μπροστά, μια ελπίδα μπροστά και ίσως μια πραγματικότητα μπροστά.
Σ’ αυτά τα σπινθηροβόλα νεανικά βλέμματα των κοριτσιών και των αγοριών που χθες τους απονεμήθηκαν τα κύπελλα διάκρισής τους εύχομαι από καρδιάς να συνεχίσουν με το ίδιο πείσμα, μη ξεχνώντας ποτέ από που ξεκίνησαν.
Μη με παρεξηγείτε. Επειδή ζω σε μια κοινωνία που τον τόνο δίνουν «ναυτικοί που εκάνανε λεφτά, εμούτζωσαν τη θάλασσα και τήνε κατουράνε» όπως γράφει ο Νίκος Καββαδίας, ενίοτε αναγκάζομαι ν’ ανεβαίνω στον άμβωνα και να ξελαρυγγιάζομαι υπέρ του αυτονόητου.
Τζαννής Χαλκούσης
